Παρασκευή, 07 Ιουνίου 2019, λίγο μετά τις δέκα το βράδυ και ο προπονητής του Εθνικού Πειραιά κάνει την τελευταία του αλλαγή, ένα παιδί με γύψο στο χέρι, μισό λεπτό πριν σφυρίξει ο διαιτητής την λήξη του αγώνα και τα παιδιά και οι γονείς του Προμηθέα Πειραιά χυμήξουν ευτυχισμένοι στο γήπεδο να πανηγυρίσουν την δίκαιη και καθαρή νίκη τους με 4-1.
Είναι ο τελικός Κ12 του τουρνουά Acropolis και είναι στην πραγματικότητα και ένα τέλος σε ένα μακρύ ταξίδι που ξεκίνησε τρία χρόνια πίσω.
Κάπου εκεί, στα μέσα του Ιούνη του 2016, στο καλοκαιρινό camp του Προμηθέα Πειραιά, ο προπονητής της ομάδας, κύριος Κώστας, καλωσορίζει με την ευγένεια και τον πολιτισμό που τον χαρακτηρίζει -και τον κάνει να ξεχωρίζει-, όλα τα νέα παιδιά που άλλα φοβισμένα και άλλα με χαμόγελο ξεκινάνε το ταξίδι τους στο ποδόσφαιρο.
Στην σεζόν που ακολουθεί, την περίοδο 2016-2017, φτάνει Μάιος, λίγο πριν το τέλος του πρωταθλήματος, όταν καταφέρνουν τα παιδιά να πάρουν το πρώτο θετικό αποτέλεσμα, μια νίκη και να ξεχάσουν έστω και προσωρινά, μια χρονιά γεμάτη συνεχόμενες ήττες.
Ήδη κάποια παιδιά έχουν σταματήσει να έρχονται και αρκετοί γονείς, απογοητευμένοι από τα αποτελέσματα, ψάχνουν να βρουν τί φταίει και όλο χάνουμε.
Έρχεται η νέα περίοδος, 2017-2018, και τα αποτελέσματα είναι κάπως καλύτερα, υπάρχουν κάποιες σποραδικές νίκες και ισοπαλίες και οι γονείς εξακολουθούν να αγχώνονται που δεν βλέπουν τα αποτελέσματα που θα ήθελαν.
Οι μόνοι που δεν αγχώνονται, ή τουλάχιστον έχουν την δύναμη να το κρύβουν, είναι τα παιδιά που συνεχίζουν υπομονετικά τις προπονήσεις και κατεβαίνουν στους αγώνες γνωρίζοντας ότι πιθανότερο είναι να φύγουν ηττημένοι παρά νικητές.
Αλλά συνεχίζουν!
Τελειώνει και αυτή η σεζόν, πλέον έχουν αποχωρήσει κι άλλα παιδιά -πολλά από αυτά απογοητευμένα που δεν γεύονται συχνά την γλυκιά νίκη-, αλλά έχουν έρθει και κάποια νέα θαρραλέα παιδιά να πλαισιώσουν τον κορμό της ομάδας.
Η περίοδος 2018-2019 ξεκινάει δυνατά με νίκες, και στο αρχικό διάστημα η ομάδα κρατάει την πρώτη θέση στον όμιλό της. Μετά από λίγες αγωνιστικές ένας συνδυασμός προβλημάτων -κυρίως που οι περισσότεροι αγώνες γίνονται τα Σάββατα και δεν μπορούν να έρθουν πολλά παιδιά-, αλλά και άλλων μικρών και μεγάλων υποχρεώσεων, και η ομάδα πέφτει και χάνει τον βηματισμό της.
Σε εκείνο το διάστημα είναι αυτά τα λίγα παιδιά, οι Υπέροχοι 9, που κρατάνε την ομάδα μέχρι να φτάσει στα playoffs.
Στους πρώτους αγώνες των playoffs όλα τα παιδιά παίζουν με πάθος αλλά όχι ακόμα συντονισμένα, ενώ ο μικρός της ομάδας, ο εννιάχρονος τερματοφύλακας Έκτορας, κρατάει την ομάδα στα πόδια της με τις αποκρούσεις του στην διαδικασία των πέναλτι -σε 2 συνεχόμενους αγώνες- και φτάνουμε πλέον στον τελικό με τον Εθνικό Πειραιά.
Ο αντίπαλος είναι μια μεγάλη ομάδα του Πειραιά, με μεγάλο ρόστερ, πολλά και καλά παιδιά, ενώ μια εβδομάδα πριν μας κερδίζει σε φιλικό αγώνα με μεγάλο σκορ, «μια καλή προπόνηση» όπως είπαν κάποιοι αντίπαλοι χαμογελώντας.
Και φτάνει η Παρασκευή, η ημέρα του τελικού. Οι γονείς κατεβαίνουν στο γήπεδο με διάθεση «γκολ εσείς, σέντρα εμείς», ενώ τα παιδιά ήρεμα, μιλάνε σιγανά μεταξύ τους και πάνε στο γήπεδο να δείξουν τί έμαθαν σε αυτό το ταξίδι των τελευταίων χρόνων. Τα περισσότερα ξέρουν ότι είναι η τελευταία τους χρονιά σε αυτή την κατηγορία, ενώ κάποια άλλα σκέφτονται να σταματήσουν το ποδόσφαιρο καθώς οι προτεραιότητες αλλάζουν όσο μεγαλώνουν.
Η αντίπαλη ομάδα έχει παραταχθεί στο γήπεδο και σιγά-σιγά παίρνουν τις θέσεις τους και τα παιδιά της ομάδας. Ξεκινάει ο αγώνας και πιέζουν και οι δύο ομάδες να πάρουν τον έλεγχο.
Στα πρώτα λεπτά κατεβαίνει ο αντίπαλος επιθετικός και με ένα δυνατό σουτ στέλνει την μπάλα στα αριστερά του τέρματος, σίγουρο γκολ, αλλά ο μικρός τερματοφύλακας μας με μια μοναδική εκτίναξη διώχνει την μπάλα, δίνοντας στον Εθνικό να καταλάβει ότι δεν θα είναι εύκολη η βραδιά για αυτόν.
Και αυτή είναι η τελευταία φορά που κάποιος θα πιστέψει ότι ο Προμηθέας είναι το αουτσάιντερ.
Από εκείνη την στιγμή και μετά, οι παίχτες του θα παίξουν το πιο ψυχωμένο παιχνίδι που έχουν παίξει ποτέ τους, ενώ οι αντίπαλοι δεν θα βρουν σχεδόν ποτέ την άνεση να κάνουν μια πάσα χωρίς πίεση. Ο μοναδικός Έρβις θα είναι ο στυλοβάτης της άμυνας και της ανάπτυξης από το τέρμα μας, ενώ ο Εράλντο θα χαζέψει τις κερκίδες με τα μοναδικά του σπριντ και τις όμορφες ντρίμπλες του. Ο Άγγελος σε έναν νέο ρόλο θα δώσει την σταθερότητα που χρειάζεται η ομάδα στην ανάπτυξη, ενώ λίγα λεπτά αργότερα ο μαχητής Φίλιππος θα ανοίξει το σκορ σε μια φάση που με επιμονή κατάφερε να κερδίσει τις κόντρες για το τελικό σουτ. Τα λεπτά περνούν και τα παιδιά του Προμηθέα δείχνουν ότι δεν ήρθανε να χάσουν σήμερα, ανεξαρτήτως του τί νόμιζαν πριν τον αγώνα όλοι οι άλλοι. Ο Νικόλας, ο Χρήστος, ο Νικολάκης ο Χελ, ο Μάριος, η Σανία, ο Δημητράκης, ο Ερμάλ, ο Ορέστης, ο Σταύρος, ο Λεονάρντο, ο Γιωργάκης, αλλά και ο Μίκης από τον πάγκο, καθώς ήταν άρρωστος αλλά εκεί με την ομάδα του, παίζουν με σοβαρότητα, πάθος και δείχνουν τις ικανότητες που απέκτησαν τόσα χρόνια στην ομάδα.
 |
| Φίλιππος, Δημήτρης, Έκτορας, Ερμάλ, κύριος Κώστας, Έρβις, Μάριος, Ορέστης, Χρήστος (πάνω σειρά) Μίκης, Νίκος, Γιώργος, Σανία, Άγγελος, Νικόλας, Σταύρος, Λεονάρντο, Εράλντο (κάτω σειρά) |
Και κάπου εκεί, μετά την απονομή και τα πανηγύρια, και αφού καταλάγιασε ο ενθουσιασμός όλων, αναλογιστήκαμε τα μαθήματα που πήραμε από αυτή την πορεία.
Τα παιδιά έμαθαν ότι η υπομονή, η προσπάθεια, αλλά και η επιμονή, είναι τα συστατικά της επιτυχίας. Θα πέφτεις κάτω, θα χάνεις, θα κουράζεσαι, αλλά στο τέλος θα νικάς όσο δεν τα παρατάς.
Και μόλις φτάσεις στην κορυφή; Θα ξεκινάς πάλι από τα χαμηλά για μια νέα κορυφή, για ένα νέο ταξίδι.
Και εμείς; Και εμείς πήραμε αυτό το σπουδαίο μάθημα: Να εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας πάντα. Όταν κερδίζουν αλλά και όταν χάνουν.
Και από εδώ και πέρα;
Άλλα παιδιά θα ανέβουν στην επόμενη κατηγορία, κάποια άλλα μπορεί να συνεχίσουν σε διαδρομές μακριά από το ποδόσφαιρο, και κάποια λίγα, οι μικρότεροι της ομάδας, θα παραμείνουν να πλαισιώσουν τα παιδιά που ανεβαίνουν από την Κ10 σε αυτή την κατηγορία. Μαζί με τον κύριο Κώστα.
Σε ένα νέο ταξίδι με πολλές συγκινήσεις!