Σάββατο πρωί, εννιάμισι η ώρα και το τηλέφωνο χτυπάει:
- Έλα καλημέρα, πού είσαι;
Μια βαριά, νυσταγμένη φωνή απαντάει:
- Σπίτι, γιατί; Γίνεται αγώνας; Δεν βρέχει;
- Ναι, παίζουμε κανονικά και είμαστε μόνο 7, ελάτε γρήγορα!
- Ερχόμαστε!
Σε 15 λεπτά έχουν καταφτάσει άλλοι δύο παίχτες, ενώ ο ένας πατέρας μάλλον φοράει ακόμα τις πυτζάμες του -αν και επιμένει ότι είναι αθλητική φόρμα αυτή με τα λαγουδάκια- και παίρνουν τις πρώτες ανάσες οι 7 που είχαν κατέβει στην αρχική ομάδα.
Η βροχή δυναμώνει, αλλά τα παιδιά πεισμωμένα παλεύουν για να γυρίσουν τον αγώνα.
Και το καταφέρνουν, με τελικό σκορ 1-1 απέναντι στον δυνατό και με έναν εξαιρετικό τερματοφύλακα, Εθνικό Πειραιά.
Αμέσως μετά ο επόμενος αγώνας και κανένας από τους υπόλοιπους παίχτες της ομάδας δεν έχει έρθει. Είναι και το Σάββατο που κάνει την ζωή δύσκολη για πολλούς γονείς που εργάζονται αυτή την ώρα.
Η ερώτηση του διοργανωτή και του προπονητή προς τους γονείς:
- Θέλετε να παίξουν και τον επόμενο αγώνα; Δεν πειράζει αν δεν μπορούν με τέτοιες συνθήκες.
Οι γονείς κοιτάζουν τα μουσκεμένα παιδιά, τα ρωτάνε και με μια φωνή απαντούν όλα μαζί «ΝΑΙ!!!»
Η απόφαση ανήκει πάντα σε όσους αγωνίζονται, σε όσους βάζουν το κορμί τους στη φωτιά -στο νερό στην συγκεκριμένη περίπτωση-, και έτσι οι πατεράδες ξεκινάνε με τα παιδιά για το γήπεδο, σκεπτόμενοι πώς θα παίξουν έτσι που είναι βρεγμένα και εξαντλημένα. Δεν το λένε, αλλά μέσα τους νιώθουν περηφάνια που βλέπουν τα παιδιά τους να είναι θαρραλέα και μαχητικά. Και έτσι συνεχίζουν να είναι, μαχητικά, με πάθος και αυταπάρνηση μέχρι το τελικό σφύριγμα του αγώνα, οπότε και αποχωρούν με ψηλά το κεφάλι.
 |
Μάριος, Έκτορας, Μίκης, Νικόλας, Φίλιππος, Δημήτρης, Άγγελος, Χρήστος, Νίκος
«Οι υπέροχοι 9» |
